dag 13 t/m 20

Dag 13.



Ik besluit om in het hotel het hotel te blijven om de accu een beetje op te laden en om de weblog te updaten. We worden namelijk om 12.00 opgehaald door een bus om ons naar het vliegveld te brengen. Daar aangekomen lunchen we en het vliegtuig vertrekt om 14.30 voor een korte vlucht van 45 minuten naar Hanoi in Vietnam. Met gemengde gevoelens nemen we afscheid van Laos. Gedurende de vlucht zie ik vanaf de start tot de landing alleen maar bergen en bgrijp ik waarom we niet me de auto zijn gegaan.



Na de landing worden we door een bus opgehaald welke ons naar het hotel brengt. Hanoi heeft met 6 miljoen inwoners alleen al meer bewoners dan geheel Laos. Je zou veel wolkenkrabbers verwachte maar dit is niet het geval. De huizen zijn smal en hoog want men moet net als in Amsterdam vroeger betalen naar de breedte van het huis. Als we door Hanoi rijden lijkt het alsof iedereen een scooter of een brommer

heeft want het krioelt ervan. We worden bij het hotel afgezet en maken ons gereed voor het diner. We lopen door de stad waar een gezellige drukte heerst. Overal staan op de stoep kleine stoeltjes waar men zit te eten of te drinken. Om de straat over te steken moet je geen angst hebbenwant om te wachten totdat er geen verkeer is heeft geen zin want het is een continue strroom van brommers. Onze gids Aron geeft aan dat we gewoon langzaam moeten beginnen te lopen en men zal ons wel ontwijken. We moeten niet rennen want dan krijg je ongelukken. We doen het en verttouwen erop dat men ons zal ontwijken en inderaad zoals Abraham de rode zee deed splitsen zo ontwijken de brommers ons.



Na het diner lopen we nog door de gezellige straten en stoppen bij een cafe dat live muziek heeft. Hier blijven we nog anderhalf uur voordat we naar het hotel gaan om ons op te maken voor de nacht. Eerst maak ik nog een dagrugzak want we gaan de volgende dag naar de Halong Bay waar we zullen overnachten op een schip en de grote tassen meezeulen heeft weinig zin. Des temeer omdat we hier in het hotel zullen terugkomen.



Dag 14.





In de ochtend vroeg vertrokken met een minibus voor een 4 uur durende reis naar de Halong Bay. Daar aangekomen is het een drukte van belang en de ene na de andere schoener vertrekt uit de haven. Een paar jaar geleden hadden de schoeners nog een authentieke donkere kleur. Een hoge ambtenaar was echter in Europa geweest en had in de Middelandse zee allemaal witte schepen gezien wat hij bijzonder mooi vond en dus werd er verordend dat alle schoeners in de Halong Bay eveneens wit geschilderd moesten worden. Dit past echter niet bij dit soort schepen en is bijzonder spijtig. Wij hebben het schip met zijn bemanning voor ons alleen. Het is twee verdiepingen hoog met bovenaan ook nog een zonnedak met ligstoelen. Ook hebben we ieder een eigen kajuit welke nog aangenaam groot is en een dubbelpersoonsbed en een aparte badkamer heeft met wc en douche.



We verlaten de haven met een Armada aan schepen en de eerste karstrotsen zijn in de verte al zichtbaar.. De Vietnamezen beweren dat er een draak in de Halong Bay is geland in de baai omdat deze zo mooi was en de uitstekende rotsen zijn delen van zijn lichaam. Als we de eerste rotsen naderen zoeken de schepen ieder hun eigen route zodat het gelukkig niet meer zo druk is. We zien nu een reeks van rotsen die uitsteken uit het water en ons schip laveert er tussendoor. Het ziet er adembenemend uit en ieder geniet met volle teugen. Vorig jaar is er een verkiezing geweest en in navolging van de 7 nieuwe wereldwonderen zijn er ook 7 natuurwereldwonderen gekozen en de Halong Bay behoort, terecht, tot een van die 7. De ene na de ander e karstrotsen glijdt voorbij en de rotsen zien er doordat de zon er iedere keer van een andere kant op schijnt iedere keer weer anders uit. Onderweg zien we vissers en drijvende dorpen. Ik maak volop foto's van dit bijzonder spektakel en op het einde van de dag heb ik er zeker meer dan 500 gemaakt. De rotsen blijven maar voorbij glijden en hebben allerlei vormen waardoor enkelen ook bijnamen hebben gekregen. Vanaf het bovendeks hebben we een goed uitzicht en het zonnetje schijnt lekker en dat in combinatie met de zeewind enhet visuele spektakel Ishtar echt genieten.



Rond een uur of drie komen we aan bij een rots waar al veel schepen liggen afgemeerd. Hier is een bijzonder groot grottenstelsel en we gaan hier van boord om dit te bekijken. We zijn niet bepaald de enigen en het is file.lopen een grote trap omhoog. Bovenaan hebben we een schitterend uitzicht en uiteraard worden er weer veel foto's gemaakt. We gaan de grot binnen en zien uiteraard weer de bekende stalagmieten en stalagmieten. Het zijn wel bijzonder mooie grotten en goed verlicht. De laatste grot is gigantisch groot en we lopen hierdoor naar de uitgang. Dee is nog hoger dan de vorige trap en het uitzicht is nog beter, dus weer meer foto's. Ik zit dan op dat moment rond de 3.500 foto's bij elkaar. Ik heb geprobeerd met een connection kit te uploaden naar de iPad maar dat is alleen in het begin een keer gelukt en daarom zijn er op de weblog geen nieuwe foto's. Als we terugkomen op de boot begint de zon al langzaam te zakken hetgeen uiteraard leidt tot een spectaculaire zonsondergang met op de achtergrond de karstrotsen die nu met een gelig licht ijn omgeven hetgeen er bijzonder mooi uitziet en de camera maakt overuren. We varen naar een groep van karstrotsen en meren daar aan voor de nacht.



Ondertussen heeft de kok het eten klaargemaakt en hij heeft er visueel een feest van gemaakt. Sommige dingen zijn in mooie figuren gemaakt en we verbazen ons over het vakmanschap. Er is veel keus maar uiteraard zijn er veel visgerechten. We genieten van het eten en na afloop gaan we nog even naar het zonnedek om vanuit de ligstoelen naar de sterren te kijken. Hiern gaan we naar de kajuit voor te Skip Bo en en te kaarten en de Engelsen leren ons een nieuw spel Bulshit. Na afloop gaan we naar onze hut voor den nacht en genieten nog na van de spectaculaire dag.



Dag 15



Op dit moment ben ik onderweg van Hue naar Hoi An. We zijn om 08.30 vertrokken en voor het eerst was het aan het regenen. Wat heet regenen, het komt met bakken uit de lucht vallen sinds gisteravond. Zolang we reizen geen probleem een ideaal moment mijn weblog te updaten. Maar laat iik terug gaan naar waar ik gebleven was.



De nacht op de boot heb ik goed geslapen en de diouche in de morgen is verbazend goed gezien de primitieve omstandigheden. We schuiven aan voor een goed ontbijt en genieten nog een laatste keer van het uitzicht. Terug in de haven is het weer een drukte van belang en een Armada van schepen vertrekt in tegenovergestelde richting. De minibus wacht al op ons voor de vier uur durende reis naar Hanoi.



Hier aangekomen besluiten we om eerst even snel op te frissen in de kamer voor te gaan luchen. Na de lunch hebben we besloten om op gepaste wijze door het verkeer van Hanoi te laten loodsen namelijk per motorscooter. Om half drie staan er 8 motoren te wachten en springt een ieder achterop. In het begin is het behoorlijk spannend als de motoren ddoor het verkeer zigzaggen. Het is verbazingwekkend hoe ze een drukke kruising oversteken. Niet wchten maar gewoon heel langzaam voorbijgaan aan het tegemoetkomende verkeer dat ons behoedzaam ontwijkt. Als je de enorme drukte bekijkt is het verbazingwekkend dat op deze manier nauwelijks ongelukken gebeuren. We rijden eerst langs een 5 kilomer lange muur van mozaiek waarop allerlei taferelen zijn afgebeeld. Vervolgens stopen we op een weg tussen twee meren in. Hier staat een gedenkteken voor John McCain een luchtmachtoficier welke was neergeschoten tijdens een bombardement op Hanoi. Hij is gevangen genomen en heeft vier jaar in het beruchte "Hanoi Hilton" gezeten. Deze gevangenis zulen wij later nog bezoeken. John McCaine is later presidentskandidaat geweest. Zijn vader was admiraal en daardoor had hij al veel eerder vrij kunnen komen maar hij besloot solidair te zijn met zijn kamderaden en heeft tot he einde van de oorlog in de gevangenis gezeten.



Hierna rijden we door het nieuwere deel van Hanoi naar de Rode Rivier. Deze naam heeft hij vanwege de kleursedimenten welke in de lente de rivier een roodachtige kleur geven. We rijden over een nieuwe brug en een stukje verder rijden we terug over een brug die door Eifel is gebouwd ( ja die van ...) en hier stoppen we even. Vervolgens rijden we door de oude wijk waar de straten soms zeer smal zijn en ik probeer mijn benen zo dicht als mogelijk tegen de motor te duwen want regelmatig passeren we rakelings tegenliggers. We stoppen bij een meertje waar nog de resten van een B52 bommenwerper liggen. Dit is een soort gedenkteken ter herrinering aan de vele bombardementen welke de Vietnamezen hadden te verduren tijdens de oorlog met de Amerikanen. Tijdens deze bombardementen zijn er honderden vliegtuige neergehaald en dit was er 1 van. Na afloop van de tour laten we ons afzetten bij het vrouwenmuseum.



Dit museum is speciaal opgericht om de eldhaftige daden vn de vrouwen tijdens de oorlog te gedenken. Deze hebben een zeer actieve rol gehad tijdens oorlog en er zijn complete regimenten geweest van uitsluitend vrouwen en ok geleidt door vrouwelijke verzetstrijders. Als je ziet welke ontberingen ze hebben meegemaakt, het werk wat ze hebben verzet en de martelingen die ze soms hebben moeten ondergaan, deden ze nauwelijks onder voor de mannen. Ook zie je veel terug van de hedendaagse cultuur en zie je ook dat ze vaak hard moeten werken. Er is ook gelegenheid om sommige dingen zelf te ervaren. Zo is er een ronde bak die je met een hendel moet ronddraaien om rijst te pletten. Dit gaat behoorlijk zwaar. Verder is er een mand met hout die je met een hoofdband met je hoofd moet optillen en ermee lopen. Ook dit is bijzonder zwaar.

Verder krijg je veel informatie over het dagelijks leven. Uithuwelijken is nog steeds gangbaar en in tegenstellng tot India waar de familie van d vrouw de bruidsschat betaald nmoet hier de familie van de man de bruidsschat bertalen. Om vijf uur sluit het museum en we zijn de laatsten die naar buiten gaan.



Bij het hotel aangekomen hebbenwe maar even om ons op te frissen want om half zeven hebben we een voorstelling eoekt bij het waterpoppentheater. Dit is een beroemd theater dat ool al in meerdere landen in de wereld een voorstelling heeft gegeven. Er worden allerlei situaties uit het dagelijkse leven in Vietnam nagespeeld. Er is een grote bak met water en de poppenlijken over het water te zweven. Het geheel wordt met live muziek begeleidt. Op het einde van de voorteling komen de poppen uit de doeken die achter de waterbak hangen. Nu zie je dat ze aan grote stokken hangen die bediend worden door een tiental mannen en vrouwen die achter het doek iin het wter stonden.



We lopen naar het hotel en frissen we ons op voor we gaan eten. Na het eten wippen we nog even een bar binnen. Het is 31 oktober dus het is halloween en ook hier wordt dit een beetje gevierd. Er is live muziek en het is er gezellig maar na een uurtje willen de meeste toch naar huis want het is een lange dag geweest en we gaan terug naar het hotel. Vlak bij onds hotel blijkt er weer een night market te zijn en we lopen er doorheen voordat we definitief naar bed gaan.



Dag 16



De volgende morgen vertrekken we in de ochtend naar het Ho Sji Minh museum. Dit is de grote verzetseld geweest bij de bevrijding van Vietnam van het imperialisme en de latere president en mede verantwoordelijk voor de invoering van het comunistisch systeem in Vietnam. Onze gids verteld ons dat het in principe niet zijn bedoeling was om het communisme in te voeren maar meer een reden was om meer nationalistische gevoelens te kweken om het juk van de imperialisten ( Frankrijk ) van zich af te schudden. Hij gebruikte het communisme om een gezamenlijk gevoel te creeren tegen het kapitaal en het materialisme van de Franssen. Hij beloofde vrijheid en gelijkheid voor iedereen en in de communistische staat zou niemand meer honger hebben en eeni ieder toegang tot het onderwijs. Hij is een veel gerespecteerd man en in veel\ steden vindt je beeltenissn van hem terug. De stad Saigon heeft zelfs zijn naam veranderd in Ho Sji Min stad. We lopen door het museum waarna we langs het voormalig presidentieel paleis lopen. Vervolgens lopen we langs twee huizen welke ook daar liggen en waar hij op het eind van zijn leven heeft gewoond. Als laatste gaan we naar zijn mausoleum waar hij ligt opgebaard. Dit mogen we alleen van buiten bekijken.



Na afloop lopen we naar een lunchgelegenheid om te eten. Hierna lopen we naar het beruchte Hanoi Hilton. Van deze voormalige gevangenis is nog een klein deel bewaard gebleven welke als museum is ingericht. De gevangenis is end 19e eeuw door de Franssen opgezet en in het begin hebben er met name Vietnamezen onder vaak erbarmelijke omstandigheden gezeten welke doen denken aan de Duitse concentratiekampen. Zo zijn er cellen van ongeveer 10 bij 3 meter waar aan twee kanten een twintigtal poppen zitten vastgeketend met hun benen aan de vloer. Verder zijn er ook nog bijzonder kleine cellen waar gestrtafte gevangenen soms maanden in zaten zonder enig daglicht en velen overleefden dit niet. Ook zien we de vermaarde guillotine en foto's van onthoofde Vietnamezen die langs de kant van de weg ophingen ter afschrikking. Ook zien we hier een aantal martelwerktuigen die met name werden gebruikt bij de oorlog tussen de Franssen en de Vietnamezen. We zien ook foto's van gemartelde Vietnamezen en de martelingen konden soms meer dan een jaar duren. Bewonderenswaardig is het feit dat de gemartelden geen informatie prijsgaven zo overtuigd waren ze van hun ideologie. Wat martelingen betreft werd er vor vrouwen geen uitzondering gemaakt.



Nadat de Vietnamezen Hanoi hadden veroverd werden tijdens de Vietnamoorlog hier Amerikaanse soldaten gevangen gezet zoals bijvoorbeeld John McCaine. Nadine verteld dat het haar was opgevallen dat het de foto's veel beter is vergaan omdat je ze op de foto's ziet sporten en ze er vrolijk uitzien. Ik zeg dat ik dit betwijfel en geef aan dat dit meer propaganda van de Vietnamezen zal zijn. Ook Amerikanen zullen hier gemarteld zijn en de vrolijkkheid van de foto's zal niet in oereenstemming zijn geweest met de werkelijkheid. We zijn allen onder de indruk en na afloop gaan we nog even wat laatste inkopen doen voor de slaaptrein.



We worden om18.00 opgehaald en om 18.15 zijn we op het treinstation voor de slaaptrein van onze volgende bestemming Hue. We hebben een slaapcoupe maar als we binnenkomen lijkt het meer op een kippenhok en het is er bloedheet. Dit beloofd nog wat. We zitten met 4 man in een coupe en kletsen nog een hele tijd voor we ons opmaken voor de nacht. Ik heb me goed voorbereid want ik heb een lakenslaapzak meegenomen want het ziet er niet al te proper uit en dit gevoel wordt er niet beter op als we een kleine kakkerlak over de muur zien lopen. Deze stuur ik echter snel naar de kakkerlakkenhemel. Ik kruip in de lakenzak en doe het slaapmasker op en doe mijn oordopjes in. En waarempel wonder boven wonder heb ik een behoorlijk goede nachtrust in tegenstelling tot sommige medereizigers.



Dag 17



We komen rond 08.00 aan en om 08.30 zijn we in het hotel en het ziet er proper uit. Als ik echter op de WC zit zie ik een dikke kakkerlak voorbij lopen. Ook deze is geen lang leven bschoren ondanks zijn dappere pogingen om zich te verstoppen. Gelukkig is dit de laatste ongenode gast. Na een verkwikkende douche worden we om 10.30 opgehaald door een lokale gids die ons in de stad zal rondleiden. Hue is een ommuurde stad met hierin een citadel met wederom hierin de voormalige "verboden stad" ook de "purple city" genoemd. Op mijn vraag waar de namen vandaan komen geeft de gids aan dat purple voor de adel staat net zoals de lelie in Frankrijk. De term "verboden stad" slaat op het feit dat dit gebied verboden terrein was voor het gewone volk. Aan de andere kant was het voor de concubines en vrouwen van de "emperor" verboden om zich buiten de stad te begeven. De emperors welke tot egin 20ste eeuw regeerden hadden een ehor luxe leven. Zo had een emeror meer dan duizend concubines en over de 100 vrouwen. Zodra een vrouw van een kind van de konuing beviel werd ze "bevorderd" van concubine tot een van zijn vrouwen. De concubines zijn meisjes die door hun familie aan de emperor worden aangeboden. Als de emperor ze accepteerd dan is dit financieel zeer belangrijk voor de familie want dan worden ze verwend met cadeaux, worden studies betaald en verkrijgen ze allerlei privileges. De emperor heeft daarom dan ook meer dan keus genoeg. Zo was de nicht van Paul Pott de leider van de Khmer Rouge in Cambodje ook concubine. Dit heeft ervoor gezorgd dat Paul Pot in Frankrijk mocht studeren. De koning had honderden kinderen en om evoor te zorgen dat hij zeker wist dat de kinderen van hem waren liet hij de vrouwen uitsluitend verzorgen door eunichen. Dit zijn mannen geboren zonder het mannelijke geslacht of vaak zelfs jongen mannen die zichzelf hebben gecastreerd om eunich te kunnen worden. Ook dit was voor de familie zeer profijtelijk en de kinderen beschouwden dit als een eer om hun familie op deze manier te helpen. Er is een meertje waarin iedere avond de concubines gingen zwemmen. De koning ging kijken en wees dan enkele concubines aan die die avond de eer hadden zich bij de koning te mogen vervoegen.



We lopwn rond het paleiscomplex waar ook een schittetend theater is gebouwd waar nu nog regelmatig voorstellingen worden gegeven. We lopen ovr het complex en aan de achterzijde worden we opgewacht door de minibus die ons naar de volgende bestemming, een pagode brengt. Na hier rondgekeken te hebben lopen we naar de rivier waar een boot op ons ligt te wachten. Deze voert ons over de "parfume river". De naam heeft de ivier gekregen omdat in de lente en in de zomer er veel bloemen in de rivier vallen. Na afloop staat de minibus weer te wachten om ons naar de luch te brengen. Na de lunch zijn enkelen vermoeid en gaan mt een taxi terug naar het hotel. De rest gaat verder naar een van de tombes van 1 van de emperors. Dit is de grootste en mooiste en men heeft er 11 jaar over gebouwd en de emperor was al gestorven voor hij klaar was. De meeste emperors werden trouwens ondanks uitstekende medische zorg noet oud, waarschijnlijk oververmoeidheid! De tombe is een groot gebouw omgeven door obelisken, kruizen en allerlei in steen uitgehakte mensen en dieren. De koning ws zowel Hindoe, Boedhist alsook Katholiek hetgeen je in de diverse motieven terugziet. We moeten behoorlijk wat trappen omhoog en het is bloedheet en sommigen beginnen al te kreunenen te steunen. We kijken in de tombe waarvan de muren waarop mooie motieven sieren. Nadat we naar beneden zijn teruggelopen willen de meesten terug naar het hotel om uit te rusten. We worden dan ook bij het hotel afgezet.



In de avond dineren we weer en lopen hierna teug naar het hotel. Ik vraag of er nog mersen willen skip bo en en vind nog vier vrijwilligers. Als we net begonnen zijn begint het te regenen, en niet zo een beetje ook, en ware stortbij. Gelukkig zitten we overdekt. Rond een uur of tien rennen we naar onze kamers en maken ons op voor de nacht.



Dag 18



Vroeg in de morgen vertrekken we met de minibus naar de volgende bestemming HOi An. Het regent pijpenstelen maar als we moeten rijden dan maakthetweinig uit. Hier in deze regio is het nog het regenseizoen en dat is te merken. Vietnam is zo lang dat het verschillende klimaatzones heeft waarbij in de ene zone het regenseizoen kan zijn afgelopen terwijl het bij een ander moet beginnen. Niet verwonderlijk overigens als je bedenkt dat Vietnam 1.800 kilometer lang is vergelijkbaar van ons tot aan Napels. Over dit gebied heb je bij ons ook grote verschillen in het klimaat. We rijden door de bergen met mooie uitzichten. Als we Ha noi naderen rijden we langs de kust en we stoppen een keer bij het strand. Dit ziet er mooi uit en over een gebied van kilometers geen strandganger te zien. Het strand ziet er schoon uit en is omzoomd doorpalmbomen hetgeen een beetje aan Mexico doet denken. Langs de kust wordt het ene ressort naar het andere uit de grond gestampt maar deze zijn nog nauwelijks bezet. De Vietnameseregering wil echter van Vietnam proberen te maken wat Turkije is voor de Europeanen of Mexico voor de Amerikanen. Zij willen zich met name richten op de Australische markt en voor de middellange termijn op de groeiende Chinese markt.



Als we Hoi An binnenrijden na 4 uur gaan we ons eerst even opfrissen in het hotel. Hierna hebben wede middag om in Hoi An rond te dolen. De Amerikaan die we met het tuben hadden ontmoet had al aangegeven zeer gecharmeerd te zijn van de stad. En we kunnen het alleen maar beamen want het is een bijzonder leuk stadje gelegen aan het water waar allerlei bootjes rondvaren. Zowel vissers maar uiteraard ook botenmet toeristen. De huizen zijn in Franse koloniale stijl en hierin zitten overal winkeltjes en restaurants. Het is bijzonder leuk hier rond te dwalen en zeker de dames komen niet uitgekeken in de winkeltjes. Wel zijn de mensen in de winkel erg vasthoudend in het proberen binnen te halen van toeristen. "Hello sil, look in my shop, by sommering." Ik geloof dat ik het die middag wel 500 keer heb gehoord maar iedere keer wimpel ik ze vriendelijk af.



In de avond gaan we nadat we ons gedocht hebben op zoek naar een leuk restaurant wat weinig moeite zal kosten. We maken de plannen voor de volgende dag en 6 van ons besluiten om met een gids in de morgen een fietstocht te doen.

Dag 19

De volgende morgen staan we vroeg op en Aron onze gids vraagt of we ondanks de regen toch de fietstocht willen doen. We hebben allemaal regenkleding bij ons of kopen deze bij een tegenover gelegen winkeltje. Ik heb zelf behalve de regenjas ook een regenbroek en ik heb mijn waterdichte bergschoenen aangetrokken. Dat ik deze bij me had leidde tot de nodige hilariteit maar zoals het bekende spreekwoord zegt: " wie het laatst lacht..." want achteraf ben ik de enige die droog is gebleven. We lopen het hotel uit en op dat moment komt er een ware moesson over ons heen en het water komt met bakken over ons heen. We kijken elkaar aan of we dit wel zouden doen want behalve ons loopt geen hond meer over straat. Het alternatief is om ons in het hotel te vervelen dus we besluiten toch om verder te lopen. Aangekomen bij onze gids blijkt dit een Nederlander te zijn. Hoe kan het ook anders met fietsen. Hij woont zelf al 14 jaar in Vietnam en is met een Vietnamese getrouwd. Hij vind ons bijzonder dapper dat wij met deze regen toch willen fietsen want normaal meldt men zich dan af. De fietsen zijn prima en we vertrekken in de extreme regenval. Alleen Nadine heeft een probleem want ze kan nauwelijks fietsen en de omstandigheden maken het er niet bepaald gemakkelijker op want in een tijd van niets staat er op aan aantal plaatsen 10 tot 20 centimeter water. We moeten regelmatig op Nadine wachten en ze besluit zelf dat het geen zin heeft en loopt te voet terug. Hans, onge gids fiets door allemaal kleine straatjes en achterafweggetjes. Dit is heel leuk en we zien een kant van de stad die je normaal nooit zou zien. Nadeel is dat de weggetjes smal zijn en het water dus ook niet snel wegkomt waardoor we op sommige plaatsen wel 30 centimeter water hebben staan. Hans stopt regelmatig en onze eerste stop is bij een rivier. Hij laat zien dat in de regentijd het water wel twee meter hoger staten in somige jaren zelfs nog veel hoger waardoor de stad deels onder water staat. Hij verteld ook dat ieder jaar het water hoger komt en dat op enig moment de stad er niet meer zal zijn omdat dan het water te hoog is. Hij vraagt ons waarom we denken waarom dit komt en wij zeggen vanwege het opwarmen van de aarde. Hij zegt nee dit heeft slechts een klein effect. De reden is met name de groei van de bevolking. Vietnam is sinds de oorlog, dus sinds 35 jaar gegroeid van 35.000.000 naar 90.000.000. Deze mensen willen allemaal huizen waardoor de rivier is gekanaliseerd en daardoor ook niet kan uitwaaien bij hoog water. Ook is er veel meer asfalt grekomen en het water kan niet de grond in lopen waardoor het meteen weer terug loopt in de rivier. Ook iser ontbossing en zijn er veel bomen gekapt die normaal met hun wortels het water ook vasthouden wat nu niet meer gebeurd.



Dan laat hij ons "beetels" ziien een soort vrucht die hier veel gekauwd wordt en waardoor je mond er helemaal rood uitziet. Het heeft een licht halucinerende werking. Ook neemt het het hongergevoel weg en omdat een deel van de bevolking nog steeds niet genoeg te eten heeft helpt dit om het hongerige gevoel te laten verdwijnen.



We fietsen verder en stoppen even later bij enkele graven die aan de bovenkat open zijn. Hans verteld dat in deze regio met name het anamisme als geloof wordt beleidt. Dit is een vorm van voorouderverering. Men vindt de ouders en voorouders zeer belangrijk enm men moet ze eren door een deel van je inkomen te besteden aan offers of indien men meer verdient een prive tempel laten bouwen. Want als je dit niet doet dan worden de geesten boos en kun je een sleccht leven leiden. Het gras is open zodat de ziel makkelijk erin en eruit kan want men gelooft dat men dan de dood ergens anders komt te wonen wat wij niet kunnen zien. De graven worden zeer regelmatig bezocht en om de drie of vijf jaar worden de botten gezamenlijk met de hele familoie opgegraven, schoongemaakt en weer terug gelegd in het graf. Dit is een feestelijk gebeuren waarbij wordt gezongen en waarbij offers worde gebracht bijvoorbeeld in het verbranden van nepgeld.



We fietsen verder en na een uur is het gestopt met regenen en is de temperatuur ideaal voor te fietsen. Tijden shet fietsen vraag ik Hans naar zijn liefde voor Vietnam. Hij kijk mij verbijsterd aan en geeft aan helemaal niet van Vietnam te houden, hij is er alleen vanwege zijn vrouw omdat zij ergens anders geen werk zal vinden. Hij verteld dat aan de oppervlakte Vietnam mooi is en de Vietnamezen vriendelijk. Maar als je er langer woont, maar ook als toerist, zul je merken dat ze heel oneerlijk zijn en dat als je geld omruilt of geld terug krijgt bij een aankoop je het altijd moet tellen want ze geven vaak te weinig. Ook zijn ze volgens hem corrupt en als je met deoverheid te maken krijgt dan wordt je alleen maar tegengewerkt. Ook woren mensen gediscrimineerd zoals de Zuid Vietnamezen die de oorlog verloren hebben. Er heerst volgens hem veel onvrede en een nieuwe burgeroorog is volgens hem een kwestie van ttijd. Hij zegt ook dat de Vietnamezen geen enkele moeite doen om innovatief te zijn Ze worden steeds meer afhankelijk van het toerisme en omdat het prijsniveau de laatste jaren flink is gestegen verwacht hij dat in combinatie me de crisis het toerisme zal afnemen. Er zijn maar heel weinoig dieren meer omdat deze allemaal zijn opgegeten toen Vietnam zo sterk groeide en er weinig voedsel wss. Ook is er veel minder vis dan vroeger. Zonder het toerisme zal het dan ook zeer moeilijk worden om te overleven.



Dat er weinig vis is zien we later. We stoppen bij een klein dorpje en een bootje is net uitgevaren en zet de netten uit. We volgen ze tot ze alle netten hebben uitgezet. Vervolgens varen ze er omheen en slaan met de peddels in het water en maken lawaai om de vissen de netten in te jagen. We wachten tot ze de netten binnenhalen en het blijkt dat alle moeite voor niks was want er is niets gevangen. We fietsen verder en stoppen bij een bananenboom. Hans vraagt waarom de bananen krom zijn. Wij geven aan dat wij denken omdat ze naar het licht groeien. Hij geeft echter aan dat ze tegenovegesteld aan de zwaartekracht groeien zoals veel vruchten. Het bewijs zou zijn geleverd in de spaceshuttle waar men sla kweekte en die alle kanten opgroeide.



Onderweg maken we nog een praatje en hebben het o.a over de politiek. Ik vraag hem ook of hij Vietnamees praat. Hij geeft echter aan dat dit zeer lastig is en hij slechts enkele woorde spreekt. Het is een lastige taal en 1 woord kan op 6 verschillende manieen worden uitgesproken met iedere keer een andere betekenis. Ook heeft men in Vietnam geen algemene taal en als je 40 km verderop komt kun je net zo goed Nederlands praten want ze zullen je niet verstaan.



Na een bijzondere en interessante dag komen we rond 14.00 weer aan bij ons hotel. We gaan eerst even douchen en gaan dan lunchen. Hierna ga ik met John een Austrlieler diie wij de vorige dag hebben leren kennen naar een plaatselijke kleermaker. Ik wil me een maatkostuum laten maken wat hier goedkoop is. Na veel onderhandelingen denk ik een goede prijs te hebben en wordt ik opgemeten.



Hierna ga ik teug nar het hotel om me op te knappen voor het diner. Hierna gaan we nog even wat drinken en vevolgens terug naar het hotel want het is een lange dag geweest.



Dag 20



Als we opstaan regent het weer en we blijven nog even in het hotel totdat het stopt met regenen. Vervolgens lopen we de stad in en ik besluit een ticket te kopen waarmee je 5 vreschillende gebouwen kunt bezoeken. Ik ga over de Japanese brug, bezoek 2 assembly halls en een "old House" en een museum. Niet echt spectaculair maar wel leuk om te zien. Tussendoor ga ik met de rest nog even lunchen voordat ik even terug ga naar het hotel. Hierna moet ik weer terug naar het dorp om om 5 uur het kostuunm op te halen. Ik pas het maar de broek blijkt te groot te zijn. De vrkoopser denkt dat het moet kunnen en ze moeten ook bijna sluiten. ik accepteer het niet en gef aan wat er moet gebeuren. Ik moet om half zeven treugkomen dan zal het klaar zijn. Ik ben dan ook terug om deze tijd maar alles is donker en ik kan ze niet vinden. Na ;lang zoeken door donkere stegjes vind ik haar eindelijk. Ze wil met het kostuum geven maar ik zeg dat ik het eerst wil passen. Het is nu wel goed zegt ze maar ik wil het toch eerst passen. Het is echter donker en ik kan niets zien. Daarom laat ik mij naar het hotel rijden op har scooter en probeer ik het aan. De maat is goed maar de gaten van de knopen zijn nog dicht. Ze rijdt even terug om deze open te maken en dan betaal ik haar.



Het is ondertussen al half acht e ikbegin honger te krijgen. Dan beld Aron onze gids op en verteld waar ze zijn. Ik ga ernaar toe en

eet met ze mee. Daarna gaan we op tijd naar bed want het blijkt dat onze vlucht welke om half drie zou vertrekken verplaatst is naar 8 uur on de morgen dus moeten we om 6 uur vertrekken.



Dag 20